Budzę się wcześnie, pogoda jest piękna, postanawiam więc zwinąć szybko obozowisko i ruszyć w drogę. Na śniadanie mam zamiar zrobić zaopatrzenie w miejscowym sklepie, a następnie zjeść je w pałacowym parku. Kupuję kilka bułek oraz produkty mlekopochodne i tak zaprowiantowany idę w okolice pałacu. Przechodzę obok miejscowwego cmentarza, gdzie moją uwagę zwracają złowieszcze hasła na cmentarnym murze. Jednak miejscowy zakład pogrzebowy pozwala mieć... nadzieję.
Ze Złotym Potokiem jest też związany światowej klasy polski tenor – Jan Kiepura. To właśnie tutaj uczęszczał do ochronki prowadzonej przez hrabinę Stefanię Raczyńską. Dla uczczenia tego faktu w pałacowym parku znajduje się pamiątkowa tablica. Na tyłach pałacu w budynkach z czasów wczesnego PRL-u ma natomiast swoją siedzibę technikum hotelarskie, żywienia i gospodarstwa domowego oraz architektury krajobrazu.

Najwcześniejsza wzmianka poświadczająca pośrednio istnienie zamku w Olsztynie pochodzi z 1349 roku. W dokumencie tym świadkiem był Zdziśko burgrabia de Olsten. 15 marca 1369 roku król Kazimierz Wielki przebywał na zamku, gdy nadawał prawo średzkie dla pobliskiego Przyrowa. Ten dokument zachował się w całości do naszych czasów, jednak najprawdopodobniej już wcześniej król przebywał wielokrotnie na zamku.
Zamek, w formie, której ruiny stoją do dziś, składa się z trzech części. Zamek górny jest najstarszy, jak już było wspomniane na początku wieża pochodzi jeszcze z XIII wieku. Ma obecnie 35 metrów wysokości, w podstawie jest okrągła i wzniesiona z kamienia. W górnej części nadbudowano ją w XV wieku ośmiobocznie cegłą. Była miejscem ostatecznej obrony, wejście do niej prowadziło z poziomu
murów obwodowych. Lochy służyły do przetrzymywania ludzi skazanych na śmierć głodową. Na terenie zamku górnego jest duża pieczara, służyła prawdopodobnie za magazyn żywności i amunicji. Przejścia i korytarze wykute w skale stanowiły razem z naturalnymi jaskiniami rozległy labirynt na terenie całego zamku.
Z zamku średniego zachowały się tylko nieliczne ślady, podobnie jak z zamku dolnego. W dolnym zamku znajdowały się pomieszczenia gospodarcze, stajnia oraz mieszkania dla służby i budynki pomocnicze. Oprócz tych trzech części stanowiących jednolitą całość na przeciwległym krańcu wzgórza stała osamotniona kwadratowa baszta. Spełniała funkcje obserwacyjne, a także obronne mogąc flankować dostęp do murów zamku właściwego. Zamek był obsadzony stałą załogą wojskową króla Kazimierza.
Po wygaśnięciu linii Piastów zamek dostał się razem z kilkoma innymi pobliskimi zamkami w ręce Władysława Opolczyka. Był on rozbójnikiem oraz spiskował z Krzyżakami, dopiero Władysław Jagiełło ukrócił jego poczynania.
Przywrócił koronie zamki będące w rękach Opolczyka, w tym również po tygodniowym oblężeniu w 1396 roku zamek Olsztyn, ponownie obsadzając w nim stałą załogę.
W 1587 roku rozegrała się o zamek Olsztyński bitwa, o której później pisali Aleksander Fredro i Władysław Syrokomla. Do Polski wkroczyły wojska arcyksięcia Maksymiliana, na ich drodze stanął zamek olsztyński, którego załogą dowodził wtedy Kacper Karliński. Austriacy posunęli się do porwania syna polskiego dowódcy i trzymania go w pierwszej linii nacierających. Tradycja głosi, że nikt z załogi nie śmiał wypalić do nieprzyjaciela, wtedy Karliński sam oddał pierwszy strzał. W walce zginął jego syn, ale wojska księcia musiały się wycofać. O ile jeszcze za życia starosty Joachima Ocieskiego (zm. 1613) warownia pozostawała w dobrym stanie, a w kaplicy bywała msza święta, to już na początku XVII wieku, częściowo przez zaniedbania inwestycyjne, częściowo zaś w wyniku pękania skał zaczęła się ona chylić ku upadkowi, a w przywołanej kaplicy nie można już było odprawiać nabożeństw.

[źródło: www.zamki.pl, www.zamkipolskie.com]

Mając taką nadzieję schodzę do stóp skał i na upatrzonym miejscu rozbijam obóz. Szybko się myję, a następnie przygotowuję kolację. Zjadam resztki zapasów. Jutro wracam do domu więc trzeba się pozbyć wszystkiego co tylko można zjeść. Przy okazji pozbywając się zbędnych resztek cukru dokarmiam mrówki, które są moimi sąsiadkami. Co ciekawe przysmak ten wydają się znać mrówki tylko z jednego mrowiska. Cukier jest błyskawicznie obsiadany i wylizywany. W drugim mrowisku jego mieszkanki są mniej wyrafinowane kulinarnie i po prostu olewają leżące obok nich kryształki. W pewnym momencie dociera do mnie, że słyszę jakby brzęczenie owadów. Pora jednak jest na tyle późna, że nie podejrzewam o to pszczół. Dźwięk jest też na tyle silny, że przez moment rozglądam się za linią energetyczną wysokiego napięcia. Mieszkałem kiedyś w pobliżu takiej i wiem, że w pewnych warunkach potrafi wydawać odgłosy o podobnym natężeniu. Jednak linii nie ma. Podchodzę do młodnika brzozowego i moim oczom ukazują się roje chrabąszczy unoszące się i okupujące najwyższe gałązki. No to se chłopaki urządziły bal... Dobrze, że nie są szkodliwe i nie gryzą.
Wieczorem, już po ciemku, wchodzę jeszcze raz na skałki. Ruiny są oświetlone. Częstochowa również miga do mnie licznymi światłami. Wpadam na pomysł by pójść jeszcze do Olsztyna i zrobić kilka wieczornych zdjęć. To tylko około 1,5 km. Moje plany krzyżuje jednak deszcz, który łapie mnie już po drodze. Na szczęście to tylko pojedyncze krople, ale nie jestem w stanie przewidzieć w jakim kierunku sytuacja się rozwinie. Wracam więc do obozowiska i kładę się spać. To będzie ostatnia noc na szlaku. Zielona noc. Oby pogoda nie chciała z tej okazji zrobić mi jakiegoś kawału...