AKAPITCo takiego jest w pociągach, że gdy nas mijają, spoglądamy za nimi z tęsknotą. Co takiego jest w liniach kolejowych, że gdy przechodzimy obok torowiska, mamy chęć zatrzymać się i poczekać na przejeżdżający pociąg? Co takiego w nich jest, że zastanawiamy się dokąd wiodą stalowe lśniące ślady? Może to odwieczna chęć do podróżowania i zmian? Gdy linia jest nieco zapomniana, główki szyn pokrywa warstwa rdzy, pomiędzy nimi wznoszą się ku słońcu kolorowe twarzyczki kwiatów, a z drewnianych, nagrzanych słońcem podkładów unosi się charakterystyczny ostry zapach, mam ochotę zabrać się nią w podróż. Moja fascynacja kolejami może wynikać z głęboko zakorzenionych wspomnień z lat dzieciństwa, kiedy to wychowywałem się w miejscu oddalonym o kilkaset metrów od linii kolejowej Kraków – Katowice. Razem z kolegami z podstawówki, z okien której zresztą doskonale widać było przejeżdżające pociągi, znaczną część wolnego czasu spędzałem „za torami”, czyli w miejscu gdzie wielopoziomowo rozbudowane rozgałęzienie linii wyznaczało coś w rodzaju obszernej i długiej łąki, To było nasze królestwo, którego granice stanowiły torowiska. Ten obecnie zarośnięty i zapomniany skrawek terenu był miejscem spotkań, zabaw, spacerów, polem bitew i tajemniczą krainą, w której paliło się ogniska, właziło na drzewa i budowało szałasy, a chodząc po torach zbierało kawałki siarki i rudy żelaza zgubione przez przejeżdżające wagony towarowe. Oczywistym jest, że jak spora grupa chłopców wychowujących się w tamtych dawnych, preinformatycznych czasach, zamiast jeździć na kolejowych symulatorach, składałem proste i łukowe odcinki torów, tu i ówdzie przetykałem je zwrotnicami czy krzyżówkami, ustawiałem wagony i lokomotywy i siadając za pokrętłęm skrzynki transformatora przeistaczałem się w maszynistę czy jak powinno się chyba prawidłowo mówić – w mechanika.